Sanatı sanatçısından ayırır mısın?

Aşağıdaki ifade ne kadar haklı: Bir sanatçının eseri, sanatçı ne tür bir yaşam sürdüğü olursa olsun, başkalarına zarar verip zarar verse dahi, kendi başına değerli olmalıdır. Belki de cevabı kayan bir boyuta getirebiliriz, çünkü biz bir kültür olarak değil, bazı sanatçılar söz konusu olduğunda bunları doğru olarak tutuyoruz, ancak başkalarını değil mi?

Yazar ve kolajist Kenneth Halliwell'in çalışmalarını içeren Tate Britain'in mevcut Queer British Art sergisi, bu soruyu yeni sormanızı isteyebilecek sergilerin ve film gösterimlerinin sadece bir tanesiydi. 1967'de, çift Londra'nın kuzeyinde paylaşılan küçücük tek odalı bir evde Halliwell, kendi hayatını sona erdirmeden önce eşini, oyun yazarı Joe Orton'ı ölüme taciz etti. Klinik olarak depresyondan, yalıtılmış ve giderek Orton'u kaybetmekten korkuyordu. Orton, kendisine açıkça yorgun düşüyordu, sonunda nihayetinde bunu koymaya eğilimli olduğumuz için "çırpılmış". Halliwell, sadece hepsinin Orton'un günlüklerinde, "özellikle de son bölümünde" açıklanacağını söyleyen bir intihar notu bıraktı.  

Joe Orton'un sanatçısı Kenneth Halliwell tarafından öldürülmesi, Stephen Frears tarafından 1987'de yayınlanan "Prick Up Your Ears" filminde canlandırıldı (Kredi: Alamy)

Halliwell genelde onun ve Orton'un hayatını birlikte belgeleyen yazarlar ve film yapımcıları tarafından sempatik bir biçimde izlenmektedir. Halliwell'in Tate Britain'deki tek başına yaptığı kolajlardan birinin dahil edilmesi hiç tartışmaya yol açmamış gibi görünüyor. Aslında, Orton'un davranışları, bencilce veya zalimce olarak eli boş olduğu anlamına geliyor ve sıklıkla Orton'un hem karışıklığı hem de hızlı başarısı Halliwell'i böyle çaresiz bir harekete geçirme faktörleri olarak hatırlatılıyor. Korkunç suçlar işlendiğinde her zaman tanınmayan psikolojik karmaşıklıkların hafifletilmesine de yer verilmiştir, ancak onun kalbinde Orton'un kendi cinayetine karşı sorumluluğunun olup olmadığını merak ediyorum.  

Açıkçası, sormak cazip bir şeydi, Orton kadın olsaydı bu olur mu? Bugün kurumların güç dinamiklerini, heteroseksüel bir varlık olsaydı, güç dinamiklerini ne kadar farklı gösterebileceklerini düşünmek ilginç. Halliwell'i kadın kurbanı ile birlikte kendi başına bir sanatçı olarak kurmak ne kadar istekli olabilir?

Anlaşmazlığın ana hatları

Minyatürist heykeltraş Carl Andre, Halliwell'den çok daha büyük önem taşıyan bir sanatçıdır. Hâlâ hayatta ve önemli müze şovlarına hiç girmedi. Andre, Ana Mendieta adlı sanatçı ile 1985'teki ölümüne kadar evli ve halen şüpheli durumlar olarak görüyor. Mendieta, çiftin New York'taki yüksek katlı apartman dairesinde ölümüne kadar düştü ve 1988'de Andre ikinci derece cinayetten beraat etti.

Sanatçı Ana Mendieta, 1985'te New York'taki evinin 34. katında ölümüne kadar düştü - kocası Carl Andre cinayetiyle suçlandı ve beraat etti. (Kredi: Mendieta)

Fakat beraat etmesine rağmen, Andre sergileri, feminist aktivistler ve diğer sanatçılar tarafından protesto gösterileri tarafından kandırıldı. Gösterge niteliğindeki bir gösteri, göstericilerin gösterdiği galerinin dışında kırmızı boya dökmüş ve lekelediğini gösteriyor. Bu hem Mendieta'nın kendini ve çevresini kanla bulaştırdığı ve ölüm şiddetinin hatırlatıldığı güçlü performanslarına saygı duyuyordu. Geçtiğimiz ay, Andre'nin, Los Angeles'taki Geffen Contemporary'de ki güncel gösterisine özel olarak katılanlar -Macro Çağdaş Sanat Müzesi'nin (Moca) bir taslağına katılanlar, müzenin girişinde serilen bir halı kumaşla karşılandıklarında, Mumlar yerleştirildi ve cesetlerin ana çizgileri boyandı. Bir kez daha, bu, Mendieta'nın kendi vücut baskı dünyası eserlerinin ritüel yönlerini kuvvetle anımsatıyordu, Hem de bir polis adli tezinin taklidi. Buna ek olarak, kartpostallar metni eşliğinde Mendieta'nın bir görüntüsü ile dağıtıldı: "Carl Andre, Moca Geffen'de. Ana Mendieta'nın yanında mı kaldın? "(Ana Mendieta nerede?)

Gösteriler, sanatın ve bir sanatçının biyografisinin kolayca nasıl ayrılmadığını çok net bir şekilde ortaya koyuyor

Bu gösterişli protestolar, Andre'nin suçluluk ya da masumiyet meselesinin ötesine geçerek, değerlerini sorgulayan değerleri olan sanat enstitülerini ele almaya çalışır. Andre'nin çalışmalarının göz kırpmadan övülmeye devam etmesinin aksine, ölümünden sonra Mendieta'nın çalışmalarının uzun süre ihmal edilmesine karşı bir arıza sıklığı ve duyarlılığı sergiliyorlar.

Eric Gill'in baskıları, heykelleri ve rölyefleri Art Deco tarzını tanımlamaya yardımcı oldu - 1932'de Prospero'su ve Ariel'i BBC'nin Yayınevinin önüne süslüyor (Kredi: Alamy)

Protesto gösterileri, sanatın ve bir sanatçının biyografisinin bu kadar kolay bir şekilde nasıl ayrılmadığını çok iyi açıklıyor. Bu iki müzakereyi nasıl yapacağımızı, özellikle kuruluş kültürünün uzun zamandır yatırım yaptığı ve değerli bir mal olarak kurban edemeyeceği bir sanatçı olması durumunda, oldukça karmaşık olabilir. Mendieta, uzun zamandır, basitçe kadınlar tarafından sanata yatırılmayan bir kültüre verilemezdi.

Bağlama koymak

Bir sanatçının hayatının, eseri nasıl alacağımızı gerçekten etkilediğini sormaya hazırlanan bir kurum , Ditchling Sanat Müzesi + El Sanatları'dır . İngiltere'nin güneyindeki Doğu Sussex kentindeki bu küçük müze, 20. yüzyıl heykeltıraşlığı, yazı tasarımı ve baskı yapımcısı Eric Gill ve çemberinin çalışmalarına ithaf edilmiştir. Gill'in iki kızkardeşinin seri cinsel tacizcisi olarak yaşadığı yaşam, ilk olarak kız kardeşiyle ensest ilişkisi olan Fiona MacCarthy'nin 1989 sanatçısı biyografisinde belgelenmiştir.  

Caravaggio cinayetini yüzyıllar önce taarruz ettikten sonra onu affettiğimiz için mi?

Fakat her ne kadar bu bilgi kamusal alanda neredeyse 30 yıldır olmasına rağmen, sanatçının eserinin daha önce sergilendiği hiçbir gerekçe ve gerekçe olarak görülemez. Bununla birlikte, küratörlerin biyografiden ancak çok sorunlu olduğu zaman utangaç olduklarını açıkça görüyoruz; zira herhangi bir kapsama, kuşkusuz, kaçınılmaz olarak, basit bir sözcükten fazlasını isteyecektir - tabii ki, sanatçı, fazed edilmek için çok uzun süre ölmemişse . Mesela, sanatçının eserlerinden ayrılma ilkesini savunurken, bilinen katil ve söylenen rivayet edilen Caravaggio'ya kaç defa bahsedildiğini düşünün.

Arts and Crafts hareketinin bir parçası olan Gill oldukça deneysel bir hale geldi - Cambridge'deki Mond Laboratuvarının duvarına bir timsahın bu taslağını oyma gibi (Kredi: Alamy)

Atletik Müze, büyük bir tadilat sonrasında 2013 yılında yeniden açıldığında, Gill'in kötüye kullanımının hiçbiri ele alınmadı; ancak elbette onlardan haberi olan herkes yardımcı olamadı, ancak örneğin kendisinin şehvetli ve samimi bir çizimi ile karşı karşıya kalındığında hatırlatıldı. Küçük kızı Petra banyoda. Gördüğünüz şey, bildikleriniz tarafından değiştirildi.

Hiçbiri, eserin sansürlenmesini talep etmiyor. Ancak bağlam muhtemelen önemlidir. Gill, hayatında BBC'nin eski Yayınevi karargahının dışındaki Prospero ve Ariel figürleri dahil olmak üzere birçok anıt ve kabartma heykel taşıyordu. Ayrıca pratik bir Katolik'ti ve Westminster Katedrali için etkileyici Çapraz İstasyonları da dahil olmak üzere İngiltere çapında kiliseler ve katedraller için dini simgeler ve altarpieces oymuştu. MacCarthy'nin kitabı çıktığında, bu kutlu eserin katederi kaldırmak için uyumlu bir kampanya vardı. Bazı ibadet edenlerin, ahlaki yol gösterici, besleyici ve ikna etmek için orada bulunan bu 'uygunsuz' kutsal imgelerle karşı karşıya kaldıkları karışık duygularını hayal edebilir. Fakat şimdi en çok bu eserlerle anlaşmaya varılmış görünüyor.

Zaman bir sanatçıyı kendi suçlarından muaf tutuyor mu? Caravaggio bir katildi ve muhtemelen bir süvarasttı ve yine de onu sadece birçokları için 'kötü bir çocuk' gibi görüyordu (Kredi: Wikipedia)

Ditchling müzesinin kendisi şu an radikal bir düşünceye sahip: Eric Gill: The Body , Gill'in küfürbazlık davranışının bilgisinin eserleri hakkındaki izlenimlerini nasıl etkilediği sorusu. Bazıları cinsel ve anatomik açıdan açık. Sergiyi organize ederken müzede, cinsel istismar mağdurlarıyla birlikte çalışan birkaç hayır kurumundan tavsiyeler alındı.

Gill 1940'da öldü, ancak bugün halkın gözünde başkalarını düşünüyor ve onları çevreleyen tartışmalar devam ediyor. Film yöneticileri Roman Polanski ve Woody Allen akla geliyor ve her ikisi de ortaya çıkardığı tamamen kutuplaşmış tepkiler, her ikisi de her zamankinden daha üretken olarak çalışmaya devam ediyor.

Ve tabii ki, bu sadece eser hakkında değil. Bir sanatçıyı kutlarken yaptığımız, çoğunlukla yaşam efsanelerini güçlendirmektir. Bunu Caravaggio ile tam olarak yapıyoruz, çünkü onun dünyevi ve baştan çıkarıcı 'kötü çocuk' imajından etkilendik. Pürüzlülüğün ve cinselliğin kendisini canlı hissetmesini sağlıyor ve inanılmaz derecede modern, tablolarındaki figürlerle yaşatıyor. Bunu Oscar Wilde ile yapıyoruz; bugün O'nun hayatında kınamasını sağlayan şeyleri tam olarak kutluyoruz.

 Eğer BBC Kültür bizim için üzerine kafasına gördük bu hikaye veya başka bir şey hakkında yorum yapmak isterseniz  Facebook'ta  sayfa veya mesajın bize  Twitter .

Ve bu hikayeyi  sevdiyseniz , "Sadece Bu Hafta İçin 6 Şey Okuyorsanız " adlı haftalık bbc.com özellikleri bültenine kaydolun . Her Cuma, gelen kutunuza BBC'nin Geleceği, Dünya, Kültür, Sermaye ve Seyahat'den seçilmiş hikayelerin seçimi.